Κι ας πέφτει το φεγγάρι, κι ας πέφτει η νύχτα
εγώ θα κόψω δρόμο να `ρθω να σε βρω
να σου προσφέρω το αθάνατο νερό
ως τα μεσάνυχτα να ζήσω δεν μπορώ
να σου χαρίσω τον κρυμμένο θησαυρό
φτάνει να θέλεις εγώ το μπορώ.

Παρασκευή στις εφτά το πρωί
ένα φως μ’ οδηγεί, στου χειμώνα τη γη
να σου γίνω παρόν,
κι η δική σου φυγή τα σημεία των καιρών.

Έτσι κι εγώ σε φωνάζω αρχηγό
είναι μάχη η ζωή, και στα χείλη σου εκεί
ανασαίνω κι εγώ, κι ο ιδρώτας θεός
στη δικιά σου εντολή.

Με σκουριασμένα μάτια, παραπονιέσαι
πως τα φιλιά μου είναι πέλαγος βαθύ
αυτό που ζούμε κινδυνεύει να χαθεί
έρωτα φύσα με, να ζήσουμε μαζί
αυτό που ζούμε κινδυνεύει να χαθεί
έρωτα φύσα και δώσε ζωή.

Παρασκευή στις εφτά το πρωί
ένα φως μ’ οδηγεί, στου χειμώνα τη γη
να σου γίνω παρόν,
κι η δική σου φυγή τα σημεία των καιρών.

Έτσι κι εγώ σε φωνάζω αρχηγό
είναι μάχη η ζωή, και στα χείλη σου εκεί
ανασαίνω κι εγώ, κι ο ιδρώτας θεός
στη δικιά σου εντολή.