Όταν βλέπεις πως άρχισαν και τα χώματα
ν’ αρνιούνται να γεννήσουν των παιδιών σου την τροφή
Όταν το χέρι σου μακραίνει ανεξέλεγκτα
κι ακόμα και των ποταμών αλλάζει τη ροή
Όταν ακόμα κι οι θεοί που έχεις φτιάξει
που τους έπλασες στα μέτρα που ήθελες εσύ
την οργή τους τη συγκρίνουν με τα λάθη που έχεις κάνει
κι αρχίζουν να τη βρίσκουν απαράδεκτα μικρή

Κοίτα που οι χαράδρες με τεράστιους τάφους μοιάζουν
και τα βουνά σαν να `γιναν για όμοιο σκοπό
Αρχίζεις να νομίζεις πως το νερό που υπάρχει
να κινηθεί προσμένει έναν κατακλυσμό

Παράσιτα ανίκανα που για να επιβιώσουν
ανέπτυξαν μεσ’ το μυαλό τους τη διαστροφή,
κυριάρχησαν και μάθαν με την δύναμη που έχουν
υποταγή να προκαλούν και γίνανε θεοί,
απλώσανε την βρωμα τους τόσο πολύ τριγύρω
δεν τους αντέχει πάνω της άλλο αυτή η γη

Ό,τι υπάρχει γύρω με τον τρόπο που υπάρχει
είναι μία εικόνα πριν τον κατακλυσμό
Χέρι ανθρώπου ή θείο, είν’ ακριβώς το ίδιο
όταν το τέλος θα `ναι ολοκληρωτικό

Αφού ο ίδιος ο άνθρωπος πληγή του εαυτού του
την πιο τρελή παράνοια τη λέει λογική,
βρίσκει τρόπους να σκοτώνει τα παιδιά του
και μόνο καταστρέφοντας κρατιέται στη ζωή
Θεός είναι του σύμπαντος, αυτό ακριβώς πιστεύει
μα να που απ’ τα χέρια του ξέφυγε ο έλεγχος
κι αλλόφρονας, ανίκανος σκοτώνοντας προσμένει
τη λύτρωση που φέρνει η ολική καταστροφή

Των μυαλών μας η αρρώστια μαζεμένη σε μια βόμβα
που ίσως να μην προλάβει να χρησιμοποιηθεί
παρά μόνο σαν μια έσχατη λύση αυτοκτονίας
όταν η γη πια στείρα θα μας εκδικηθεί

Ας συνεχίσουμε λοιπόν το έργο του θανάτου
με την αισχρή απάθεια και δίχως ενοχή
Πρέπει να επισπεύσουμε την αποσύνθεση μας
η παρακμή κρατάει πολύ και είναι βαρετή
τουλάχιστον το τέλος μας θα είν’ έργο δικό μας
και η ηλιθιότητα μας παροιμιακή

Ό,τι υπάρχει γύρω με τον τρόπο που υπάρχει
είναι μια εικόνα πριν τη καταστροφή
Χέρι ανθρώπου ή θείο, είν’ ακριβώς το ίδιο
εικόνα, τέλεια βιβλική, από ένα απλό κουμπί