Βράδια σαν και αυτά που σ’ ονειρεύομαι,
βράδια, που μόνος δραπετεύω.
Μέσα στη σιωπή σου χάνομαι,
πέφτω στο κενό και το αντέχω.
Να σε μοιράζομαι, μέσα στου κόσμου τη βουή,
και σε φαντάζομαι, σου δίνω χρώμα και φωνή.

Είσαι η κρυφή μου ελπίδα, μες το άδειο το δωμάτιο,
μοιάζεις με πυγολαμπίδα, που το σκάει απ’ το παράθυρο.
Είσαι ό,τι ήθελα να ακούσω, τώρα που η σιωπή μου φώναξε,
είσαι ό,τι μου `χει λείψει, τώρα που η βροχή δυνάμωσε.

Νύχτες μαγικές που σε περίμενα,
χρυσόσκονη να ρίξεις στον αέρα.
Να ήσουν της ζωής μου, η χίμαιρα
στη νύχτα μου να έφερνες τη μέρα.
Με την ανάσα σου να γίνω ένα το πρωί,
και μες τα μάτια σου, να δω τον κόσμο απ’ την αρχή.

Είσαι η κρυφή μου ελπίδα, μες το άδειο το δωμάτιο,
μοιάζεις με πυγολαμπίδα, που το σκάει απ’ το παράθυρο.
Είσαι ό,τι ήθελα να ακούσω, τώρα που η σιωπή μου φώναξε,
είσαι ό,τι μου `χει λείψει, τώρα που η βροχή δυνάμωσε.