Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί.
Στο φως κουρνιάζεις και βουρκώνεις δίχως λόγο.
Και γυροφέρνεις τους εφιάλτες σου βουβή
με την καρδιά σου να χτυπάει απ’ το φόβο.

Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί.
Κι αναστενάζεις καθώς λάμπει ο αποσπερίτης.
Ένας λυγμός είναι αγάπη μου η ζωή
κάποιου που κλαίει στα βουνά της Αφροδίτης.

Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί.
Κάτι απ’ την κόλαση σου ανήκει της ζωής μου,
κάτι απ’ τα βράδια που πεθαίναμε μαζί
και σκότωνα κορυδαλλούς
να μην ακούω τη φωνή μου.

Ήταν τα χρόνια μας πληγές
σε κουρασμένες φτέρνες.
Φωνές που αντήχησαν νεκρές
μέσα σε άδειες στέρνες,
δίχως να τους αποκριθεί
η ηχώ έστω μιας απάτης.
Κάτι σαράβαλες καρδιές
στο τσίρκο της αγάπης.

Κάτι σαράβαλες καρδιές
στο τσίρκο της αγάπης...