Κι αν δε θα ήθελα πίσω ποτέ μου να γύριζα
Θα’ θελα να’ χα αγαπήσει το σχολείο
Θα’ θελα αυτούς που με δίδασκαν να θαύμαζα
Να μη με άγχωνε το χρώμα στο θρανίο

Μην μ’ αφήνεις
Μην με κλείνεις
Μην μ’ αφήνεις
Σ’ ένα σχολείο που δεν έμαθε τίποτα κανείς

Όλα τα άριστα που πήρα δεν απάντησαν
Σ’ ότι ρωτούσε το σπουργίτι απ’ το τζάμι
Και η πυξίδα που μου ‘δωσαν δε δούλευε
Έδειχνε μόνο της λήθης το ποτάμι

Μην μ’ αφήνεις
Μην με κλείνεις
Σ’ ένα σχολείο που δεν έμαθε τίποτα κανείς

Δάσκαλε βγες απ’ το κάστρο που είσαι
Πώς να επιμείνω αφού εσύ παραιτείσαι
Πως στο σκοτάδι σου το δρόμο να βρω