Μια εποχή την ενοχή πως να κρύψω
Μια εκδοχή, η ύπαρξή σου γραμμή
ανοιχτή
Με τον καιρό την αλλαγή πώς ν’ αντέξω
με το ρυθμό που σ’ οδηγεί
στο χαμό

Για μια στιγμή με μια πληγή
την παρουσία σου είδα
με μια μορφή π'αντανακλά
προσμονή

Ο χρόνος πέρασε, χάθηκε
μα κάτι έμεινε εδώ
Ο πόνος τέλειωσε μα γράφτηκε
με κάποιο αόρατο στυλό
σαν μια ταινία ασπρόμαυρη
σαν μια επίκληση βουβή

Ο δρόμος άνοιξε βάφτηκε
με μια μπογιά από πηλό
Το πόδι πάτησε μα στάθηκε
σε κάποιο εμπόδιο κρυφό
σαν σε μια κίνηση αργή
σε μια ανθρώπινη πομπή

Μια εποχή την ενοχή πως ν’ αντέξω
Μια εκδοχή, η ύπαρξή σου γραμμή
ανοιχτή
Με τον καιρό την αλλαγή πώς να κρύψω
μ’ ένα ρυθμό που μ’ οδηγεί
στο χαμό

Για μια στιγμή με μια πληγή
την απουσία σου νιώθω
με μια μορφή π'αντανακλά
προσμονή

Ο χρόνος πέρασε, χάθηκε
μα κάτι έμεινε εδώ
Ο πόνος τέλειωσε μα γράφτηκε
με κάποιο αόρατο στυλό
σε μια ταινία κόκκινη
με μια μελάνη σινική