Κάθε σου λέξη και μια προσμονή
κάθε σου ελπίδα κι από μια πληγή
τα χέρια δένεις στον κόσμο κοιτάς
κι είναι σαν πάντα ν’ αποχαιρετάς.

Κόκκινα χείλη όνειρα χλωμά
ποτέ το τρένο σου δε σταματά
μη με κοιτάς ξέρω δε μ’ αγαπάς
όταν με βία στο πλήθος γελάς.

Μες στο σκοτάδι σαλεύει το φως
να τα κατάφερες! Γελάει ο μικρός.
Τι να `ν’ αυτό που έτσι λαμποκοπά
παίξιμο φάλτσο το δάκρυ κυλά.

Γέλα παλιάτσο, γελάμε κι εμείς
δεν σε ρωτάμε τι έχεις να πεις
γέλα στον πόνο και κάν’ τον γιορτή,
για αύριο οι πίκρες, σκοτούρες καημοί.

Όμως για σένα είναι πάντα γιορτή
ε και τι να κάνουμε, κυλάει η ζωή
γέλα στον πόνο σου και στην χαρά
τι πανηγύρια και τι συμφορά.

Αλήθεια, σκέφτηκε ποτέ κανείς
αν έχεις κάτι κι εσύ να μας πεις;
Μα ό,τι κι αν έχεις άστο γι άλλη φορά
το τρένο φεύγει και δε σταματά.