Για κάποιο λόγο όλα πήγανε στραβά
κι εγώ χαμένος πάλι μες στη μοναξιά
σ `αυτή τη πρόσκαιρη ζωή
που ο χρόνος δε γυρνά να δει, χάνομαι.

Μέσα στο είναι σου είσαι πια
σαν μια καρδιά που δε χτυπά
σαν ένα όνειρο που ο εφιάλτης το ξυπνά.

Χάνομαι μες στης ζωής μου τα στενά
χάνομαι μες στα φεγγάρια τα χλωμά
χάνομαι μες σε τραγούδια δίχως νότες
στου παράδεισου τις πόρτες, με σένα
χάνομαι...χάνομαι...

Άλλαξαν όλα όχι όμως και εσύ
και μου κομμάτιασες τα όνειρα γιατί
χωρίς καθόλου να σκεφτείς τι θα μου πεις
γράφεις σενάρια, φαντάσματα ζωής και χάνομαι...

μέσα σε χάρτινα κουτιά
κλείνεις την πρώτη μας φωτιά
συνοδοιπόροι κι αποστάτες στη νυχτιά.

Χάνομαι μες στης ζωής μου τα στενά
χάνομαι μες στα φεγγάρια τα χλωμά
χάνομαι μες σε τραγούδια δίχως νότες
στου παράδεισου τις πόρτες, με σένα
χάνομαι...χάνομαι...

Χάνομαι, άνθρωπος είμαι δεν αντέχω και αισθάνομαι
Ξέσπασα άνθρωπος είμαι δεν αντέχω άλλο...