Ώρες πολλές στο πνεύμα της μποτίλιας
που `χει από χρόνια τόσα υποταχτεί
λυκόφως ίσα πέφτει από της γρίλιας
τ` άνοιγμα η νύχτα που αργεί.
Γύρισμα ο τροχός, πτώση της μπίλιας
να το ζερό, έχει ήδη τριπλοβγεί.
Τρεις ήταν, λέει ο μύθος ο αστικός
και λέγανε για θάνατο στ` αστεία.
Γενιά μεταπολέμου, μαύρο φως
σκεφτήκανε να παίξουν μια κηδεία
για πλάκα ή για το θρύλο ποιος
σαν φάρσα αναμασά την ιστορία;
Πιο ευάλωτος, το χάρισμα του Λόγου
μπέρδεψε στιγμιαία ο Ποιητής,
μ` ένα χορό αναίτιο του Ζαλόγγου,
με κάλεσμα μιας μυστικής φωνής
και μια σκηνή από θέατρο παραλόγου
να τώρα, παίζεται απ` τους τρεις.
Μπαλκόνι, τρίτος όροφος, βραδάκι
αμήχανη η πράξη η τελευταία
χαλί απλωμένο μοιάζει το Κουκάκι
ζαλίζεται και στρέφει στην παρέα
θα πέσει; Δε θα πέσει ; Ένα γελάκι
στη ύστερη στιγμή του, τη μοιραία.
Ζυγιάζεται για λίγο στο μπαλκόνι,
ανάμεσα σε γη και ουρανό,
στον Καρυωτάκη η σκέψη του σιμώνει,
καθώς και στον Αλέξη Τραϊανό.
''Πατέρα, έρχομαι'’ μόλις που αρθρώνει,
τρεκλίζει κι αγκαλιάζει το κενό.