Στα χέρια σου μια πόλη
ανάλαφρα χορεύει,
σπασμένοι της οι δρόμοι
μόνο η Χαλκίδα ξέρει.
Στο ζαβό παλμό της την αφήνεις
κι από πρίσμα ανάποδο της κλείνεις
το μάτι σου.

Αλλήθωρες στριγκλίζουν
στα μάτια σου οι κυρίες
εκείνες που μας κλέβουν
με βαλς και με καντρίλιες.
Πως τα νύχια τους μας λες τα μπήγουν
και μαχαίρια δίκοπα πως κρύβουν
στον κόρφο τους.

Από χαρτί φιγούρες
γκριμάτσες, προφεσόροι
κι εσύ να επιμένεις
στο ξύλινό τους πόδι.
Σε ψηλά καπέλα πώς να κρύψουν
φθισικά μυαλά που όλο θα βήχουν
στα λόγια σου;

Σαν την πιο μαύρη νύχτα
μοιάζει ο μπερντές που πέφτει
και κάποιος σκάει μύτη
καμπούρης, μακρυχέρης
σκύβει και στ’ αυτί κάτι σου λέει.
Αφουγκράζεσαι. Κανείς δεν βλέπει
το δάκρυ σου.