Πετάει το τσιγάρο, κοιτάζει θλιμμένα,
βαθιά είν’ η νύχτα κι εκείνη αγρυπνά,
σιωπή είναι τριγύρω και κάποιος διαβάτης
τη βλέπει για λίγο και φεύγει, περνά

Γυναίκα της νύχτας κουρέλι
λιγάκι συμπόνια ζητά
στη μπόρα, στους δρόμους ριγμένη
ποιος φταίει για όλα αυτά

Στον έρημο δρόμο σαν φάντασμα μόνη
κοντά στο φανάρι, εκεί στη γωνιά
τα πόδια της τρέμουν, πεινάει, κρυώνει
και στάλες τη δέρνουν αργά μ’ απονιά