Πικρό τσιγάρο η ζωή στα δυο μου χείλη
που με ζαλίζει πριν να πιω μια ρουφηξιά
δώσ’ μου αγάπη να μπορώ
να πολεμάω τον καιρό
για να μη νιώθω στο πλευρό σου μοναξιά

Ο χρόνος φέρνει ερημιά στο πέρασμά του
ποτήρια άδεια κι αποτσίγαρα σωρό
μου φτάνει μόνο που σ’ανταμώνω
και που ακόμα να σ’αγγίζω λαχταρώ

Πέρασα πολλά
κοντά σου πέρασα πολλά
και στο δηλώνω
δε μετανιώνω
ό, τι κι αν συμβεί
για όσα ζήσαμε μαζί
δε μετανιώνω
δε μετανιώνω

Βαθιά ρυτίδα η ζωή στο μέτωπό μου
τα όνειρά μου ματωμένα δειλινά
η πόλη άδεια
χαμένα βράδια
σκόρπια ταξίδια της ψυχής στο πουθενά