Κι αν λυπάμαι δεν λυγώ
ό, τι πήρα από `σένα το κρατώ
μες στις χούφτες τ’ ουρανού
σαν φιλάκι του θεού
και έτσι αντίο λέω αντίο.

Ό,τι ένιωσα είν’ εδώ
στο σεντούκι μου δαντέλα και λινό
η στιγμή του χωρισμού
είναι γύρισμα καιρού
και έτσι αντίο λέω αντίο.

Χωρισμός που δεν πονά
δεν υπάρχει πουθενά
και το βλέμμα μας βαθαίνει
μια ξεκόβει, μια επιμένει
μια μετέωρο στον χώρο ξεψυχά.

Όσα ζήσαμε κρατώ
κι ό,τι μ’ άγγιξε θα μείνει ζωντανό
σαν το γέλιο ενός παιδιού
στο πιο πέρα και στο αλλού
και έτσι αντίο λέω αντίο.

Κι όταν τύχει να σε βρω
θα μιλάμε για ό,τι γνώριμο παλιό
δίχως αίσθηση πικρού
δίχως αίσθηση κενού
και έτσι αντίο λέω αντίο.