Άιντε κόσμε, κάνε πέρα,
ξέχασέ με να σ’ αφήσω
στην πιο γκρίζα μου ημέρα,
ήλιο για να ζωγραφίσω.

Στης καρδιάς τα μελτεμάκια
ξεκινάνε τα δελφίνια,
σαν πλεούμενα μεράκια,
ποιος τη σώνει την Αθήνα.

Κυριακάτικό μου δάκρυ
θέλω απ’ όλα να γλιτώσω,
έλα αγάπη, βρες την άκρη
τον καημό μου να λυτρώσω.

Άντε νύχτα, κάνε κάτι,
πέταξέ με να σε πιάσω,
τσάμπα σου `κλεισα το μάτι,
ρέστα εσύ κι η αγάπη πάσο.

Και στου φεγγαριού το δίσκο
ρίχνουν κέρματα οι διαβάτες,
δε μου βγαίνει ούτ’ ένα ρίσκο,
κλείνουν σύνορα και στράτες.

Κυριακάτικό μου δάκρυ
θέλω απ’ όλα να γλιτώσω,
έλα αγάπη, βρες την άκρη
τον καημό μου να λυτρώσω.