Μου λες δε φτάνει η αγάπη που σου δίνω
κι ότι σου άξιζε καλύτερη να βρεις.
Όλες τις μάχες θέλεις μόνη να τις δίνω
κι εσύ αμέτοχος να είσαι θεατής.
Μου λες οι νύχτες που περνάνε σε τρομάζουν
κι εγώ ιδρώνω μη σε χάσω και χαθώ.
Θέλεις τα φώτα της ζωής να σε κοιτάζουν
κι εγώ αυτό να σ’ το προσφέρω δεν μπορώ.

Είν’ επικίνδυνα τα όνειρα
γιατί είναι πάντοτε μεγάλα
και στη σκληρή πραγματικότητα
παίρνουνε φως και γίνονται άλλα.

Ζητάς θυσίες να σου κάνω πιο μεγάλες
να `μαι σκιά σου, να ξεχάσω ότι ζω
να κατεβαίνω του εγωισμού τις σκάλες
να μου ελέγχεις το κορμί και το μυαλό.
Ζητάς τη γη να σταματήσω να γυρίζει
κι όλες τις νύχτες μου να πάρεις μόνο εσύ
κι εγώ σου λέω πως ο έρωτας στοιχίζει
και η αγάπη θέλει αλήθεια κι αντοχή.