Μ’ έντυσε η νύχτα από νωρίς κι εσύ δεν ήρθες να με δεις
ποιο μονοπάτι η καρδιά σου έχει πάρει
μέσα στο άδειο ουρανό πες μου αστέρι που να βρω
να του ζητήσω μία τελευταία χάρη.

Αχ, να γυρνούσα στο μηδέν κι άσε τους άλλους να μας λεν
πως δεν υπάρχει περιθώριο κανένα
Αχ, να γυρνούσα στο μηδέν, κοίτα τα μάτια σου πώς κλαιν
μια σκάλα δάκρυα να `ρθεις ξανά σε μένα

Χάθηκες μα πάλι είσαι εδώ, μέσα στον αναστεναγμό
να μου θυμίζεις πως ακόμα σ’ αγαπάω
κι εγώ, αδύναμος πολύ, πώς να τραβήξω μια γραμμή
μπροστά πηγαίνω κι όμως πίσω μου κοιτάω.