Και να που πρέπει τώρα μόνη μου να ζήσω
κι απ’ το μυαλό μου όσα ζήσαμε να σβήσω,
και να που πρέπει να σ’ ακούω κι από πάνω
να μου μιλάς ενώ κοντεύω να πεθάνω.

Μη μου μιλάς, μη μου μιλάς
αφού το ξέρω τώρα πια δε μ’ αγαπάς,
μη μου μιλάς, μη μου μιλάς
αφού το ξέρω βιάζεσαι αλλού να πας.

Και να που αφήνεις τα κλειδιά σου στο τραπέζι
με την κασέτα που σου χάρισα να παίζει.
Δεν το περίμενα από σένα να μ’ αφήσεις,
μην επιμένεις να μου δίνεις εξηγήσεις.