Το καράβι που σαλπάρει στο λιμάνι
και μας παίρνει τα καλύτερα παιδιά,
πάλι μάνες και κορίτσια θα πικράνει
και τον πόνο θα θρονιάσει στην καρδιά.

Βουρκώστε σύννεφα,
χτυπάτε πένθιμα καμπάνες,
πάλι θ’ ανοίξουνε πληγές,
πάλι θα κλάψουν μάνες,
πάλι θ’ ανοίξουνε πληγές,
πάλι θα κλάψουν μάνες.

Φεύγουν, πάνε στην πιο μαύρη καταιγίδα,
για τα ξένα που `ναι όλο απονιά
και το θύμα θα `ναι πάλι η πατρίδα
που της παίρνουν την καινούργια της γενιά.

Βουρκώστε σύννεφα,
χτυπάτε πένθιμα καμπάνες,
πάλι θ’ ανοίξουνε πληγές,
πάλι θα κλάψουν μάνες,
πάλι θ’ ανοίξουνε πληγές,
πάλι θα κλάψουν μάνες.

Στο κατάστρωμα σημαίες τα μαντήλια
και στα στήθια ένας βράχος ο καημός,
στο μουράγιο κλαίνε μάτια, τρέμουν χείλια,
γιατί είναι συμφορά ο χωρισμός.

Βουρκώστε σύννεφα,
χτυπάτε πένθιμα καμπάνες,
πάλι θ’ ανοίξουνε πληγές,
πάλι θα κλάψουν μάνες,
πάλι θ’ ανοίξουνε πληγές,
πάλι θα κλάψουν μάνες.