Της μοναξιάς τα χρώματα
εγώ τα `βαψα
μα σαν έφτασε η αγάπη
όλα τα `καψα.

Το κλειδί και τ’ αντικλείδι
το κρατάει η καρδιά κι ανοίγει
κι όταν μπεις μες στο παιχνίδι
κάνεις σαν τρελή.
Μα σαν έρθει η καταιγίδα
και σου πάρει την ελπίδα
όλα μοιάζουν με παρτίδα
που `χει πια χαθεί.

Να με κοιτάς κατάματα
να ζαλίζομαι
να μη βλέπω το καράβι
που βυθίζομαι.