Ω, Δέσποινα των λογισμών μου
και της καρδιάς τσελεμεντέ
κάνε τους τρόπους σου κουτάλι
και το μυαλό μου εγώ φιδέ.
Να το γευτείς, ω, δέσποινά μου
με των γνωστών σου τις ευχές
και `γω να μνέσκω σαν χαμένος
στων φίλων μου τις συμβουλές.

Ω, Δουλτσινέα μου και φως μου
στων οφθαλμών σου τις ριπές
στέκω δικός σου Δον Κιχώτης
με τραύμα που `ναι διαμπερές.
Με θερμοφόρο προσκεφάλι,
με τις κλειδώσεις μου λυτές
θα με κοιτάς με ματογυάλι
και θα γελάς εσύ που φταις.

Και στης καρδιάς το μαγαζάκι
θα κατεβάσω τα ρολά
κι εκεί θλιμμένος πάω να πέσω
στου Στεναγμού τη γέφυρα.
Με ταχυδρόμο μου το Χάρο
λάβε στερνό χαιρετισμό
κι όταν μιλούν για δολοφόνο
να λες απλά "Δεν είμαι `γώ" !