Κάλλιο χορευταράς νά `μουνα πέρι,
κόλλες που να κρατώ και μολυβάκια,
θα `σερνα συρτό χορό, χέρι με χέρι,
μ’ όλα μας του γιαλού τα καραβάκια

Κι έν’ αψηλό τραγούδι για σιρόκους
θ’ άρχιζα, γι’ αφροπούλια και για ένα
γλαρό καράβι με πανιά και κόντρα φλόκους
που θα’ ρχονταν να μ’ έπαιρνε και μένα

Με δίχως τους αναστεναγμούς της Πολυδούρη
μόνο να τραγουδάν τριγύρω οι κάβοι,
κι οι πένες μου πενιές σ’ ένα σαντούρι,
άσπρα πανιά σου οι κόλλες μου, καράβι!

Γιαλό γιαλό να φεύγουμε και άντε!
Να λέμε όλο για μάτια, όλο για μάτια,
κι εκεί λες κομφετί μες στο λεβάντε
όλα μου τα γραφτά χίλια κομμάτια!

Κι σαν χτισμένη εκεί από κιμωλία
βαθιά να χάνεται η Χαλκίδα πέρα
με όλα μου – ανοιγμένα – τα βιβλία
καθώς μπουλούκι γλάροι στον αέρα…