Κάπου άκουσα να λες
για το χρώμα της σιωπής
Κι από τότε προσπαθώ
να το βρω για να με δεις

Μια παράξενη φωνή
μ’ αγκαλιάζει απαλά
Είν’ ο χρόνος είσ’ εσύ
πως μου πάει η μοναξιά

Αλλάζει το φως
μην με κοιτάς
στα μάτια σου βλέπω
αυτόν που αγαπάς
Αλλάζει το φως
όταν περνάς
μικρή μου ελπίδα
γιατί με πονάς

Μια πληγή στον ουρανό
είναι η δύση μου ‘χες πει
Το πρωί φαίνεται αλλιώς
και τη λένε ανατολή

Αλλάζει το φως
μην με κοιτάς
στα μάτια σου βλέπω
αυτόν που αγαπάς
Αλλάζει το φως
όταν περνάς
μικρή μου ελπίδα
γιατί με πονάς