Τα φρένα τσίριξαν στην άσφαλτο που καίει
η πόλη μες τα φώτα της
έκαψε την ψυχή της
ανάπηρη μονάχη της να κλαίει στα στενά
κι εγώ φτωχός στη ρότα της
ρουφώ την ενοχή της.

Αναρωτιέμαι υστερικά τι στο καλό να φταίει
τι να ’γινε κι η μνήμη μου ποτέ της δε γερνά
ιστορικούς και κλασικούς μου δώσαν να διαβάσω
στο τέλος δεν κρατήθηκα και βγήκα να ξεράσω.

Τα τρένα εκτροχιάστηκαν στον έρημο σταθμό
και τα λιμάνια αλίμονο
δίχως καράβια μόνα.
Ο ουρανός γυμνώθηκε έμεινε δίχως άστρα
πετώ το όνειρο το δίγνωμο
με την παλιά σφεντόνα.

Αναρωτιέμαι υστερικά τι φταίει για τον κλαυθμό
τι να ’γινε και χάθηκαν τ’ αγέρωχα τα κάστρα
ιστορικούς και κλασικούς μου δώσαν να διαβάσω
στο τέλος δεν κρατήθηκα και βγήκα να ξεράσω.