Τα λόγια μου μικρά και περπατούν,
έτσι όπως τα ξυπόλητα του δρόμου,
τη μέρα ξαμολιούνται όπου βρουν,
να `χουνε, λένε, του άρρωστου καιρού.
τα βράδια ξεπουλάνε ό,τι δικό μου

Φοράνε δαχτυλίδια απ’ τα φτηνά,
να `χουν να δείχνουν τα όμορφα του κόσμου,
στου φεγγαριού το νύχι ξαγρυπνάν
με κάτι σαν αλλόκοσμα πουλιά,
τ’ αστέρια βελονιάζουν τ’ όνειρό τους.

Τα λόγια μου μικρά και περπατούν,
έτσι όπως τα ξυπόλητα του δρόμου,
στο πάρε δώσε βερεσέ πουλούν,
αχτένιστα, με γρατζουνιές παντού,
τα βράδια ζητιανεύουν στ’ όνειρό μου.

Τα λόγια μου καλώδια γυμνά,
μια σπίθα περιμένουν για ν’ ανάψουν,
στα μάτια σου λογιών βεγγαλικά,
τραγούδι είναι και πάει στην καρδιά
μ’ ένα τραγούδι πες μου τ’ όνομά σου.