Η γλώσσα είναι χωράφι που γεννά
τα λόγια μιας ψυχής κρυμμένης,
αυτά, που σαν αδέσποτα πουλιά
σημάδια αφήνουν και πετούν,
σημάδια γίνονται και ξωτικά
μιας γης αλλοπαρμένης.

Η γλώσσα είναι χωράφι που διψάει,
κι η στέρνα πιο μακριά απ’ τ’ αγέρι,
τη στείρα, λουλουδίζει, τη μεριά
πηγάδια ανοίγει και στοές,
πηγάδια, ρέματα
κι από πηλό η στάμνα που θα φέρει.

Η γλώσσα είναι χωράφι που πονά
και το τραγούδι ίδιος πόνος,
τις νύχτες νανουρίζει τα στοιχειά
για τους χαμένους αλυχτά,
για τον χαμό τραβάει,
στη μοναξιά της δε χωράει ο πόνος.