Μες στου πλήθους τη βοή χάθηκε η αγάπη
στου μυαλού μου τ’ άγρια βάθη ξέρω το γιατί.

Της ψυχής μου η φωνή γράφει μα δεν πιάνει
σαν το διάφανο μελάνι χάθηκε η στιγμή.

Μες στα χέρια σου κρατάς όνειρα κομμάτια
της καρδιάς τα μονοπάτια μην τα προσπερνάς.

Σ’ αγαπώ και σε μισώ κι έτσι μοιρασμένος
στο παιχνίδι σου χαμένος πώς να γιατρευτώ.