Στον τοίχο μια μικρή ακουαρέλα
σαν λάφυρο που ξέχασες, θαρρώ,
και μια σκισμένη κόκκινη ομπρέλα,
συντρίμμια ξεχασμένα στον καιρό,
ξεχασμένα στον καιρό.

Σαν όνειρο ξυπνάς απ’ την κορνίζα,
χαμογελάς και γίνεσαι βροχή,
αρπάζεις την ομπρέλα, Μόνα Λίζα
και χάνεσαι και φεύγεις μοναχή,
και φεύγεις μοναχή.

Το ίδιο παραμένει το τοπίο,
δωμάτιο και πράγματα μαζί,
κανένας δε μιλά για μας τους δύο
κι ο έρωτας δε μένει πια εκεί,
δε μένει πια εκεί.

Σαν όνειρο ξυπνάς απ’ την κορνίζα,
χαμογελάς και γίνεσαι βροχή,
αρπάζεις την ομπρέλα, Μόνα Λίζα
και χάνεσαι και φεύγεις μοναχή,
και φεύγεις μοναχή.