Ταξίδευα στ’ ανήλιαγα σοκάκια της ζωής,
σαν ήλιος δε με ζέστανε κανείς,
πολλά φεγγάρια πρόσμενα μπροστά μου να φανείς
το δάκρυ μου να πιεις.

Μικρή μου αγάπη παραδομένη
μέσα στο άνθος μιας στιγμής,
κάν’ την ν’ ανθίσει τη μαραμένη,
ποιος θέλει μόνος του να μένει.

Κι αν γέρασε κι αν έφτασε στην άκρη αυτής της γης,
δε βρήκε την αλήθεια του κανείς,
τη μόνη αλήθεια, μάτια μου, μες στη μικρή, μπορείς,
καρδιά σου να τη βρεις.

Μικρή μου αγάπη παραδομένη
μέσα στο άνθος μιας στιγμής,
κάν’ την ν’ ανθίσει τη μαραμένη,
ποιος θέλει μόνος του να μένει.