Χάνομαι σ’ έρημα στενά
κουβαλώντας στην ψυχή μου
έναν έρωτα τυραννικό
που θερίζει τη ζωή μου.

Κι η πόλη σαν να ξεψυχά
μόλις ακούει τη φωνή μου
κι εγώ κρεμώ το μυστικό
που σημαδεύει τη σιωπή μου.

Η μορφή σου χάνεται και ξεθωριάζει
χωρίς τον πόνο μου να μετριάζει,
λεπίδες δίκοπες οι αναμνήσεις
μου λένε πως δε θα ξαναγυρίσεις,
λεπίδες δίκοπες οι αναμνήσεις
μου λένε πως δε θα ξαναγυρίσεις.

Χάνομαι κι έρχομαι ξανά
διεκδικώντας την καρδιά σου,
τις νύχτες μόνος τριγυρνώ
αναζητώντας τα φιλιά σου.

Κι η πόλη μοιάζει να γελά
στους φάλτσους ήχους της φωνής μου,
είσαι το αύριο, είσαι το χτες,
η καταδίκη της ζωής μου.

Η μορφή σου χάνεται και ξεθωριάζει
χωρίς τον πόνο μου να μετριάζει,
λεπίδες δίκοπες οι αναμνήσεις
μου λένε πως δε θα ξαναγυρίσεις,
λεπίδες δίκοπες οι αναμνήσεις
μου λένε πως δε θα ξαναγυρίσεις.