Του φεγγαριού το δρόμο βρέθηκα να πατώ
χαμένος ταξιδιώτης στου ονείρου το κενό
στον ίλιγγο του χρόνου, στην τρέλα της στιγμής
ουρλιάζουν τ’ άγρυπνα στοιχειά της παρακμής.

Του λιονταριού το νόμο βάλθηκα να πατώ
άνεμος απηλιώτης με ρίχνει στο κενό
στην άβυσσο του χρόνου, στ’ άπειρο της στιγμής
ουρλιάζουν τ’ άγρυπνα στοιχειά της παρακμής.

Άγνωστο μονοπάτι θέλησα να διαβώ
ανδράποδο της νύχτας στον ξάστερο ουρανό
στις παρυφές της μέρας, στις όχθες της αυγής
ουρλιάζουν τ’ άγρυπνα στοιχειά της παρακμής.

Τα χείλη αυτών που ξέρουν πόσα είναι άρρητα
τ’ αλλόκοτα του κόσμου και τα παράλογα
λέν’ πως στη γη του ονείρου, τη γη της λογικής
ουρλιάζουν τ’ άγρυπνα στοιχειά της παρακμής.