Ψεύτρα ομορφιά, που τόσο μου κοστίζεις,
γλυκιά υποκρίτρα με καρδιά σκληρή,
αγάπη που σαν πέτρα δε λυγίζεις,
του μαύρου χαλασμού μου εσύ αφορμή,
που την καρδιά μου θες να δεις νεκρή,
περήφανη, που θάνατο όλο σπέρνεις,
ανήλεη! Δε σου λέει ποτέ η ψυχή,
αντίς απελπισία χαρά να φέρνεις;

Τη συμπόνια που εσύ δε μου χαρίζεις
κάλλιο να ζήττα αλλού, μα δε βολεί.
Απ’ το φαρμάκι π’ όλο με ποτίζεις
για γλιτώσω, φεύγω όλος ντροπή.
Βοήθεια, οϊμέ, μεγάλοι και μικροί!
Έτσι άμαχο, νεκρό γιατί με σέρνεις;
Λυπήσου με πια, δείξου σπλαχνική,
αντίς απελπισιά, χαρά να φέρνεις.

Θα `ρθει καιρός που κλαίοντας θ’ αντικρίζεις
μαραμένη την άνθησή σου αυτή.
Πώς θα γελώ, αν μπορώ, όταν θα τσακίζεις!
Θε να `μαι ως τότε γέροντας κι εσύ
άσκημη, δίχως χρώμα και ζωή.
Μέθα λοιπόν και τη χαρά μην παίρνεις
απ’ όλους, όσο νια είσαι και ζωηρή
και αντίς απελπισιά, χαρά να φέρνεις.

Πρίγκιπα, απ’ όλους πρώτε συ εραστή,
πιότερη η θλίψη ας μη με συνεπαίρνει.
Έχει όμως χρέος κάθε καρδιά πιστή
αντίς απελπισιά, χαρά να φέρνει.