Δεν τον γνώριζε κανείς
ήταν χάραμα θυμάμαι
είχε πέσει μες το δρόμο
με την κούραση στον ώμο opa

Δεν τον γνώριζε κανείς
ένας άγνωστος στο πλήθος
ίσως ήταν στη ζωή του
ένα φευγαλέος μύθος

Εγώ το Θεό μου τον θέλω αλήτη
τον θέλω να φεύγει τη νύχτα απ’ το σπίτι
τον θέλω να λέει στο φόβο καλώς τον
μια κι άγνωστος είμαι σε πλήθος αγνώστων

Εγώ τον Θεό μου τον θέλω αλήτη
τον θέλω να φεύγει για κάποιο ξενύχτι
τον θέλω να ρίχνει γροθιά στο μαχαίρι
γιατί κι αν υπήρχα κανείς δε θα ξέρει

Δεν τον γνώριζε κανείς
στο χλωμό του πρόσωπό του
καθρεφτίζονταν ο πόνος
για το χάρτινο όνειρό του

Δεν τον γνώριζε κανείς
ήταν Αύγουστος θυμάμαι
κι όμως έτρεμε απ’ το κρύο
κι είχα αρχίσει να φοβάμαι