Ο κόσμος ράγισε και μένει
χωρίς να στάξει κόμπος δάκρυ,
καθώς στης καλαμιάς την άκρη
στέκει μια πικραμένη.

Κρατώ στο χέρι το μαχαίρι
που είναι ταίρι της ψυχής σου,
στο προσκεφάλι μου κοιμήσου,
στο πιο γλυκό καρτέρι.

Κουράστηκα μονάχη τόσο,
να περιμένω σε μιαν άκρη,
να φέξει το στερνό σου δάκρυ
προτού να σε σκοτώσω.