Μες την νυχτιά ακούγεται
ένα παλιό ρεμπέτικο,
που λέει για μια άπονη καρδιά
και τον ντουνιά τον ψεύτικο.

Ρίχνει το φως του από ψηλά
ένα χλωμό φεγγάρι
κι εκεί σου δρόμου την γωνιά
στέκει ένα παλληκάρι.

Άραγε τι το τυραννά
τί να ’χει στο μυαλό του
και σαν αλήτης στην νυχτιά
μες στα σοκάκια να περνά.

Ρίχνει το φως του από ψηλά
ένα χλωμό φεγγάρι
κι εκεί σου δρόμου την γωνιά
στέκει το παλληκάρι.