Πάλι ξημέρωμα και βάζω τα γυαλιά
ανθρώπους βλέπω να πηγαίνουν στη δουλειά
θυμάμαι εμένα στα πρόσωπα αυτά
τότε που είπα στ’ αφεντικό μου "άντε γεια".

Της νύχτας έγινα κι εγώ ένα παιδί
με δυο πουκάμισα υπόγειο μαγαζί
θυμάμαι άκουσα μια γνώριμη φωνή
"τι θες παιδί μου εσύ μ’ αυτούς;"
και έπεσε η γραμμή.

Μ’ ένα μικρόφωνο και γέλιο πλαστικό
με μια βαλίτσα απ’ την Ξάνθη στο εικοστό
κάθε χιλιόμετρο και κόμπος στο λαιμό
παραγγελιά για να τους πω το "Απορώ".

Λίγα γαρύφαλλα, τραπέζια αδειανά
"νωρίς τελειώσαμε" πεσμένη η δουλειά
και εγώ εκεί να περιμένω νευρικά
"ψαλίδι" έπεσε και ψάχνω δανεικά.

Κάποιοι μου έλεγαν "εσύ θα πας μπροστά"
λόγια γεμάτα υποσχέσεις και μετά....
τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια μαγαζιά,
στοίβες τα πιάτα, να κόβουν τα γυαλιά.

Χειροκροτήματα και όνειρα μισά
σαν τις αγάπες που κρατήσαν μια βραδιά
τα χρόνια πέρασαν και έμεινα ξανά
σε μια μαρκίζα με ονόματα μισά.

Πάλι ξημέρωσε τελειώνει η βραδιά
τα μάτια καίνε απ’ τον καπνό και τα ποτά
σε λίγο πάλι θα βάλω τα γυαλιά
"Καλημέρα σας, να `στε καλά"