Κάποτε ζούσες, ζούσες μες στα αστέρια
Μετρούσες καλοκαίρια
Ξεχνούσες τους χειμώνες του λευκούς
Τα φώνατα ανάβαν
Στις πίστες, στα φανάρια
Πνιγόσουνα τα βράδια
σε λίμνες αλκόολ, μες στου καπνούς

Κι όλα μοιάζαν γυρίζουν μέσα σου
Κι ήσουν ψηλά
Ψηλά πάνω απ’ τα αστέρια
με ανοιχτά τα χέρια
Βουτιά μέσα στα φώτα, στη βοή

Ήταν αλήθεια,
Πιανόσουνα στα δίχτυα
Και πάλι έπεφτες στη γη
Κι ήσουν πάλι μες στου δρόμους
Με τους δικούς τους νόμους
Νερά από υπονόμους
Που ξέρουν να ξεπλένουν την ντροπή