Παράξενη κόρη μιλάς με τ’ αστέρια
ζητάς τις στιγμές που κερδίζουν τα χέρια
κι είναι οι μέρες σαν λείπει το χάδι
κλεμμένες ζωές που ζουν στο σκοτάδι

Κι αν φύγεις τη νύχτα
των άστρων η σκόνη
σκιά σε ταξίδια
που ψάχνουν οι μόνοι

Μη με αρνιέσαι μικρή αυταπάτη
Δωσ’ μου ελπίδες να ζήσω στην άκρη
μετέωρο βήμα στην άβυσσο κάνω
και νιώθω από κάτω τη γη πια να χάνω