Πικραμένη Αλκυόνα η ζωή
με τους άνεμους πετάει στα πέλαγα
κι’ αν δακρύζει το γνωρίζει η σιωπή
που κρατάει συντροφιά στα έρημα.

Σαν αγρίμι τρώει σάρκες η φωτιά
και ανάβει τα ουράνια κεριά
μες στις μνήμες ζει η αθάνατη καρδιά
του Αχιλλέα Μυρμιδόνα Βασιλιά.

Γυρνάει στους αιώνες η ζωή
και σαν σκιά τη μοίρα της μεθάει
ανάβει τη φωτιά με το σπαθί
και πίνει τη σιωπή που συναντάει,
σαν βροχή.

Πολυδάκρυτη του πόλεμου η πληγή
σαν πορφύρα τα κορμιά σημάδεψε
κι’ αν η νίκη είναι θάνατου πνοή
η τιμή τη μαύρη νύχτα διάλεξε.