Κάποτε θα πέσουνε οι τοίχοι
και θα μένουμε για πάντοτε παιδιά
θα `χουν όλοι νόημα οι στίχοι
θα μπορούν όλοι να βγάλουνε φτερά
στα ψηλά τ’ αστέρια να πετάξουν
για να πάρουν αγκαλιά τον ουρανό
για να μην τους βρουν όσο κι αν ψάξουν
σ’ ένα σπίτι ερειπωμένο και υγρό.

Θέλω να σου πω ότι νομίζω
τα κλουβιά πως δεν τα φτιάχνουν για πουλιά
τα `χουνε γι’ αυτούς που συνηθίζουν
να κρατάνε τη ζωή μες στα κελιά.
Πού με πάνε, θα `θελα να ξέρω,
τι έχω κάνει, και ποιον έχω για κριτή
κι όμως, κρίνω, κρίνομαι, υποφέρω
τι έχω κάνει, και με πέταξαν στη γη;

Δε θυμάμαι, κι όμως νιώθω μοναξιά
μ’ έναν πόθο κι ένα φόβο, να γυρίσω στην καρδιά.
Το `χουν πλέον καταλάβει,
αγαπάμε τη ζωή
ο εκβιασμός προστάζει θάνατος ή υποταγή.