Να χρωματίζω την τροχιά σου
με τη βροχή του δειλινού
και να ακουμπάω στα φιλιά σου
στην περιπλάνηση του νου
να σου προσφέρω ανεμώνες
κι ο άνεμος ο χορευτής
του έρωτά του τις κρυψώνες
να δίνει για να μου κρυφτείς

φεγγάρι μου
στης μνήμης το συρτάρι μου
έχεις κρατήσει τα κλειδιά
πολύ βαθιά κρυμμένα
Αστέρι μου
ας ’ητανε στο χέρι μου
να χα τον τρόπο μακριά
να ζήσω από σένα

Σε βρίσκω πάλι να θυμάμαι
τις περασμένες σου ενοχές
μα εγώ σου λέω μη λυπάσαι
γύρνα ξανά κι άσε το χθές
Με μια καρδιά ρυτιδωμένη
από το κύμα που χτυπά
στο όνειρο που περιμένει
τη θερινή μας προσφορά