Τα όνειρά σου χάθηκαν μες τον χρόνο,
είχες τα πάντα μα σ’ αφήσανε μόνο, χάνεσαι, αισθάνεσαι
τώρα ο κόσμος μοιάζει με ένα κελί και
παραπατάμε για να βρούμε τον τρόπο να κάτσουμε, μοιάζουμε

Μας μεγαλώσανε με ιδανικά αγορασμένα κατευθείαν από άδεια μυαλά
με ένα μέλλον με δωμάτια κελιά, με συνειδήσεις παρανόμων σε γδαρμένα κορμιά

Κι αν ήταν όλα ένα ψέμα, μόνο ένα ψέμα, ίσως να ζούσαμε ξανά
με ένα μέλλον σαν εμένα μαζί με εσένα, δυο ελεύθερα παιδιά

Βλέπεις εικόνες κάθε μέρα που μοιάζουν,
στα έχουν μάθει ή απλά σε διατάζουν, χάνεσαι, αισθάνεσαι
κι όλες οι νότες πένθιμη μελωδία,
ποιος μας οδήγησε στην μελαγχολία, μοιάζουμε, πως μοιάζουμε