Περιμένει η νύχτα την αυγή.
Κι έρχεται στη γη να μείνει
φώτα τρίζουν απ’ ασήμι
κι είναι τόσο μαύρο αυτό το φως
σα θνητός λυγμός.

Περιμένει η θάλασσα ουρανό.
Κι έχει μες στα κύματα της
τα μικρά, μωρά παιδιά της
κι είναι δακρυσμένος κι ο Θεός
σα θνητός καημός.

Περιμένει η γη να δει πουλιά.
Κι έχει χάσει τα φτερά τους
απ’ τ’ αμέτρητα όνειρά τους
κι είναι σκοτεινή η φυλακή
σα ζωή θνητή.