Τέλος η πρόβα πολέμου,
τώρα πια ντυθήκαμε με την βουή του ανέμου, αδερφέ μου.
Βαφτήκαμε στα χρώματα της κολασμένης γης
κι εγώ πολεμιστής πρώτης γραμμής στο κάλεσμα της οργής,
συντροφιά με του μάγου τα λόγια.
Μικρό φορτίο για αυτά τα βαρύπατα πόδια,
φυλαχτό ένα μάτι που θα βρίσκει το ψέμα
κι ένα θηκάρι που διψά να καταπιεί κι άλλο αίμα.
Τέρμα και βάρυνε το βήμα μας,
αυτή η θωριά σκιάζει ακόμη και το μνήμα μας.
Κι όλου του κόσμου το κακό, αλήθεια, δε φτάνει
να σταματήσει ένα τομάρι, έτοιμο να πεθάνει.
Κι εκεί που νόμιζα πως με στοιχειώνει ο χρόνος,
πρόσεξα ότι δεν ήμουν μόνος.

Ήμουν κι εγώ στο τελευταίο νυχτέρι, που λες, της πρώτης φοράς,
που σμίξανε ανατολή, δύση, νότος, βορράς.
Εκεί που ο θάνατος στήνει καρτέρι
από καιρό ξέρει καλά και τριγυρνά σ’ αυτά τα μέρη.
Μαχαίρι, κόβει την ένταση που υπάρχει,
τόσο έντονη κι επίπονη πριν απ’ τη μάχη.
Θαρρείς με κάθε ανάσα κατεβάζεις δηλητήριο
και κάθε σου βήμα, μοιάζει μαρτύριο.
Ατμόσφαιρα βαριά, μα εγώ δε σκιάχτηκα απ’ την πάρτη της,
γιατί είμαι εδώ και χρόνια το πιο βαρύ κομμάτι της.
Όλα αυτά που βλέπω, δε μ’ αφήνουνε λάσκα
και για τη μάχη λοιπόν ξαναβάζω τη μάσκα.
Νιώθω φιγούρες σκοτεινές, να χουνε γίνει σκιά μου,
κι απ’ το βοριά...ακούω βήματα στ’ αυτιά μου.

Τώρα στο πέρασμα μας γυαλίζει η ματιά μας
και στην θωριά μας η φωτιά ζωντανεύει τα όνειρα μας.
Κι η ζωή είναι δικιά μας κι αν είσαι ακόμα μαζί μας,
είναι που δε δειλιάσαμε ποτέ, το λέει η ψυχή μας.
Θεριεύει η φωνή μας κι έχει συνέπεια,
κανείς δεν βρέθηκε εδώ έτσι απλά κι αναίτια.
Μ’ έναν μεγάλο σεβασμό και μια τυφλή εμπιστοσύνη,
που σε κανέναν δε δίνει δικαίωμα να μας κρίνει
κι ότι έχει γίνει με τίποτα πια δε σβήνει,
από μια μνήμη, που ζωντανή έχει μείνει.
Κι αφήνει πίσω της σημάδια όπως η βροχή στο χώμα,
από τις μάχες που δώσαμε παλιά σώμα με σώμα.
Γιατί κάποιοι θυμούνται αυτά που οι άλλοι ακούνε,
κάποιοι δειλιάζουνε και κάποιοι ζούνε.

Πάντα σε πόλεμο κι εγώ αφύσικο φαινόμενο,
των άλλων το απροσδόκητο μου μοιάζει επόμενο,
κανένας δεν μπορεί να καταλάβει την χαρά μου,
γιατί αν πνίγονται οι μαλάκες, εγώ είμαι στα νερά μου.
Κι ας έχω παρέα, στην κόντρα είμαι μόνος,
κακιά συνήθεια να φεύγω πάντα πρώτος.
Χωρίς καμιά προφύλαξη, με κάθε επιφύλαξη,
έχω ζήσει μια ζωή σ’ αυτό που οι άλλοι λένε σύρραξη.
Μα επιτέλους βρήκα αντίπαλο,
όσους έχω δει μέχρι στιγμής εδώ κι εκεί κάναν αντίλαλο.
Κι ευτυχώς η αναμονή τελειώνει,
ζούμε τη μέρα της μάχης και σουρουπώνει.


Που τραβάς, που, και τι έχεις κατά νου,
ξεκινάει η μάχη του επόμενου δειλινού,
θα βάψω προφυρένιο το χρώμα του ουρανού,
να σου λοιπόν τι έχω κατά νου.
Που κοιτάς, που, και πάλι χάνεσαι αλλού,
πάρε στα σοβαρά όλα τα σημάδια του καιρού.
Πήρα τα χνάρια ενός δρόμου κοντινού,
και μη φοβάσαι δε χάνομαι αλλού.
ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΕΠΟΜΕΝΟΥ ΔΕΙΛΙΝΟΥ