Γεννήθηκα σε δίσεκτο αιώνα
Και η βροχή με δέρνει το χειμώνα
Σε μακρινά ταξίδια σαν τον Οδυσσέα
Ελλάδα ψάχνω να σε βρω
Ο τόπος μου ένα ξέφραγο αμπέλι
Και οι καλόγεροι να πίνουν μέλι
Κι ο κόσμος βράχνιασε στο ίδιο παραμύθι
Να λέει δόξα το Θεό
Στα χρόνια μας τα τόσο χαλασμένα
Τα παλληκάρια φεύγουν για τα ξένα
Και κάνοντας παρέα με Αμερικάνους
Πήραν τον δρόμο τον κακό
Τον ήλιο περιμένω σε μια στάση
Να ‘βγει κάποιο πρωί να μου γελάσει
Κι όλα να γίνουνε ξανά όπως και πρώτα
Παρέα με τη λευτεριά