Για όλους τους μοναχικούς που πλάι μου περνάνε
Για όλους τους αναρχικούς που ζούνε όπως όπως
Θα σπείρω κήπους μαγικούς πουλιά να κελαηδάνε
Γιατί στην πόλη τούτη εδώ δε μας αντέχει ο τόπος
Για όλους τους αδύνατους που δεν τολμούν να ζήσουν
Και κρύβουνε την πείνα τους για γέλιο και κορμί
Θα σπείρω κήπους μαγικούς να παν’ να κατοικήσουν
Για την ζωή που χάσανε να βρουν μιαν αφορμή
Για όλους τους απόκοσμους που καίνε τα όνειρά τους
Και φτιάχνουνε μικρόκοσμους να ζούνε σαν σκιές
Θα σπείρω κήπους μαγικούς τα βράδια να τα λένε
Να βρούνε και να ζήσουνε του κόσμου τις χαρές