Ακούει κανείς; μεγάλωσα χωρίς γονείς ως σήμερα
τον κόσμο αυτό τον γνώρισα πίσω από κάποιο ίδρυμα
απ’ τα δεκαοχτώ μου χρόνια κοιμάμαι πάνω σε χαρτόνια
σε δρόμους, σε παγκάκια και σκαλιά, σγουρά μαλλιά
αδέσποτος και εγώ σαν τα σκυλιά
γυρνάω στους δρόμους μέσα στους μόνους ψάχνω συντροφιά
Ομόνοια Εξάρχεια κάπου εκεί γυρίζω
και όταν κοιμάμαι ελπίζω ότι ποτέ δε θα ξυπνήσω
μέσα στα τρένα, ένα ένα μαζεύοντας κέρματα
αδιαφορίας και λύπησης πάνω μου πέφτουν βλέμματα
κανένας δε νοιάστηκε για `μένα αληθινά
ποτέ κανένας δε χαράμισε για `μένα ούτε ματιά
δεν έχω φίλους, δεν έχω οικογένεια, πατρίδα
δεν έχω όνειρα, δεν έχω μέλλον ούτε ελπίδα
το μόνο που μου απέμεινε μια μπύρα δυο τσιγάρα
για να με συντροφεύουνε τα ματωμένα βράδια.

Μ’ ακούει κανείς;
Nobody's listening (No, no, no, no)

Νιώθω χαμένος, ανίκανος να αντιδράσω
όταν πάω να μιλήσω πάντα κάποιος μου λέει να σκάσω
έχω ανάγκη να αλλάξω κάτι μα αφού δε βρίσκω την άκρη
απλά γυρίζω την πλάτη σ’ ό,τι με πνίγει
πλέον κανείς δε με κοιτά στα μάτια πάρα στην τσέπη
όλοι οι καθώς πρέπει θέλανε να με πείσουν με το έτσι πρέπει
να θυσιάσω ιδέες, φιλίες, για το συμφέρον, το μέλλον στο παρόν μου τρέχει
γι’ αυτό και ζω όπου βαδίζω ελεύθερος όσο κανείς
ούτε φοβάμαι ούτ’ ελπίζω από ένα κόσμο γκρίζο
χωρίς αποσκευές και σπίτι μες στο δρόμο γνωρίζω
πολύ καλά τι πάει να πει να `σαι αφανής
ένα απόβλητο του κράτους για δεν μπήκε στα μέτρα τους
ένας άθεος, γιατί ο θεός μου δεν είναι μέσα τους
ένας άστεγος χωρίς πατρίδα και οικογένεια
αλλά με αξιοπρέπεια κόντρα στο ρεύμα τους.
Εσύ εκτιμάς ότι ακριβά πουλιέται σκλάβος στο χρήμα
εγώ εκτιμώ ένα χαμόγελο από ένα παιδί
εσύ υποκλίνεσαι πάντα, εγώ παλεύω στο κύμα
σκέψου καλά ποιος απ’ τους δυο είναι το θύμα
και αν η εικόνα μου σε κάνει να απορείς
πίσω απ’ τα λερωμένα ρούχα υπάρχει μια καρδιά να δεις
αλλά από εσένα θέλω μόνο μια απάντηση...
βρώμικος είμαι εγώ ή ο κόσμος που ζεις;

Μ’ ακούει κανείς;
Nobody's listening (No, no, no, no)