Τις νύχτες μας γυρεύω, πώς τις άδειασες
τις μέρες μας τι γρήγορα τις βράδιασες
στα χρώματά σου γέρνω και κοιμάμαι
το γκρίζο των ματιών σου να θυμάμαι

Ποιους δρόμους σεργιανάς και ξεμυαλίζεσαι
σε ποια αγκαλιά κοιμάσαι και αφήνεσαι
εδώ όλα για σένανε μιλάνε
στο τίποτα στο πουθενά με πάνε

Που’ναι λοιπόν οι Κυριακές
πώς με γελάσανε κι αυτές
δε το πιστεύω
αν είχα κι άλλη μια ζωή
πάλι εσένα θ’αγαπούσα
ναι, το ξέρω

Πως είναι ταξιδιάρικη η καρδιά σου
το ξέρω τ’αγαπάω τα φτερά σου
μα είναι κάτι νύχτες που με καίνε
και τότε όλα γύρω μου φταίνε