Παλιώνει μέρα, μες τα μάτια σου πλανιέται
Ψυχρή σαν σφαίρα
Από όσα χάθηκαν νικιέται
Χλωμός και γκρίζος μοιάζει ο ορίζοντας του νου μου
Σε θέλω τόσο κάπως σαν τέρμα του γκρεμού μου

Ποια μοναξιά
Πάλι κοντά σου τη ζωή μου παρασέρνει
Και όσες φορές και αν σε αρνηθώ
μοιάζει η ανάγκη να με φέρνει
Ποια μοναξιά σε ποιο απέραντο βυθό με ταξιδεύει
θα μαι εδώ όσες φορές κι αν αρνηθώ

Εσύ κομήτης στο σώμα ανάβεις τη φωτιά μου
Εγώ πλανήτης σε σβήνω μες τα δάκρυα μου
Να ερχόσουν πάλι κι ας γίνει στάχτη το κορμί μου
Σε θέλω τόσο ο πόνος καίει τη σιωπή μου

Ποια μοναξιά
Πάλι κοντά σου τη ζωή μου παρασέρνει
Και όσες φορές και αν σε αρνηθώ
μοιάζει η ανάγκη να με φέρνει
Ποια μοναξιά σε ποιο απέραντο βυθό με ταξιδεύει
θα μαι εδώ όσες φορές κι αν αρνηθώ