Και δε θυμάμαι άλλο τέρμα να `χω ζήσει
με τις κουρτίνες και τα βλέφαρα κλεισμένα
και ούτε θυμάμαι σε ποια ήττα έχω σβήσει
μέσα στην στάχτη όσα αντέξανε αναμμένα.

Κι όμως θυμάμαι τη βροχή σου στο καπέλο.
Θυμάμαι `κείνο το παράθυρο στην Σύμη.
Κρύβομαι πίσω από τα θαύματα που θέλω
και από όσες έκρυψα σκουριές μέσα στο ασήμι.

Μαζί με σένα χιλιάδες άλλοι,
λες να ‘σαι συ ή κάποια άλλη;
Μαζί με σένα χιλιάδες άλλοι
μα βγάζει ο δρόμος σε σένα πάλι.

Και δε θυμάμαι σ’ άλλο τέλος να ‘χω φτάσει
που να γυρίζω για να ψάξω την αρχή μου.
Ένα νησί που από τα κύματα έχει σπάσει
για να βρω κάτι που να μοιάζει στη ζωή μου.

Μαζί με σένα χιλιάδες άλλοι,
λες να ‘σαι συ ή κάποια άλλη;
Μαζί με σένα και τόσοι άλλοι
μα βγάζει πάντα σε σένα πάλι.