Μου ’λεγες "κάνε υπομονή λιγάκι ακόμα,
να δεις που κάποτε τα πράγματα θ’ αλλάξουνε".
Ρούφαγα θάρρος από το δικό σου στόμα
και δεν τα άφηνα τα δάκρυα να στάξουνε.

Και όπως θα ’λεγες
τα πράγματα αλλάξανε,
όμως δε φτιάξανε.

Είχες μια γλύκα στη φωνή, όταν μιλούσες.
"Μην κλαις", μου έλεγες, "τα δάκρυα είναι ανώφελα".
Με τις κουβέντες σου τα βράδια με μεθούσες
και να σ’ ακούω να μιλάς, Θε μου, πώς το ’θελα.

Και όπως θα ’λεγες
τα πράγματα αλλάξανε,
όμως δε φτιάξανε.